De tekst van dit liefdeslied zou wellicht van Monteverdi's tijdgenoot Ottavio Rinuccini (1562-1621) kunnen zijn - anderen betwijfelen dit. In elk geval was deze de librettist van Monteverdi's baan­brekende opera Arianna (1609), waarvan alleen het vierdelige Lamento d'Arianna bewaard is gebleven, met als eerste deeltje het bekende Lasciate mi morire.
Tijdens het hoogtij van de renaissance stond het harmonische contrapunt op de voorgrond, waarbij alle stemmen (meestal 4-6, soms meerkorig) een gelijke inbreng hadden. Om meer uitdrukking te kunnen geven aan emoties was aan het eind van de 16e eeuw in deze zg prima pratica het 'woordschilderen' in zwang gekomen, waarbij de melodie nauwgezet de betekenis van de tekst navolgt. Deze stijl vinden we het meest opvallend terug bij de Italiaanse en Engelse madrigalisten.

Maar sommige componisten wilden nog veel verder gaan : zij introduceerden solo-partijen in de stukken, met instru­mentale harmonische ondersteuning van een basso continuo. Solostemmen waren immers nòg veel vrijer in het aanbrengen van emotionele wendingen, tempowisselingen, trillers en krullen. Met deze zg. seconda pratica werd aldus de aanzet gegeven tot de ontwikkeling van dramatische verhaallijnen in de muziek : het tijdperk van de barok en de opera brak aan.
In 1601 verscheen de bundel Nuove Musiche van de florentijn Guilio Caccini met zangstukken voor solostem op gedichten van o.a. Rinuc­cini. Caccini was naast Monteverdi evenzeer een belangrijke nieuw­lich­ter op de grens van renaissance en barok. In een bewerking van Caccini's Sfogava con le stelle realiseerde Monteverdi een zelfde dramatische effect voor vijf stemmen.

Sfogava con le stelle un'infermo d'Amore
sotto notturno ciel il suo dolore,
e dicea fisso in loro:

O imagini belle del'idol mio ch'adoro
si com'a me mostrate,
mentre cosi splendete,
la sua rara beltate
cosi mostrast'a lei i vivi ardori miei.

la fareste col vostr'aureo sembiante
pietosa si come me fat'amante.